Mijn baby krijgt een woedeaanval!

Rond 18 maanden krijgen baby's regelmatig woedeaanvallen. Zodra er iets tegenvalt, is het zover. Omdat je baby zich nog niet kan uitdrukken met woorden, worden emoties geuit met kreten, schreeuwen en gedrag dat erop gericht is om ouders uit te dagen en hen ongemakkelijk te laten voelen. Jouw oogappel is geen uitzondering. 

Hard tegen hard

Wanneer de typische woedebuien rond 18 maanden de kop opsteken, is het alle hens aan dek. Bij de minste ergernis, een vraag of een verbod barst je hartendief uit. Je baby beschikt over een heel gamma om zijn ongenoegen te uiten: met de voeten stampen, over de grond rollen, tieren, schreeuwen, behangpapier scheuren … Je krijgt het zwaar te verduren. Het is niet meer dan normaal dat je van streek bent door deze totale ommekeer in je baby's gedrag. Vooral wanneer je spruit zich tegen je gezag verzet in het openbaar, met reacties die voor enige commotie zorgen. 

Wat betekent zo'n gedrag? 

Het is heel simpel: je kind groeit op. Je baby ontwikkelt een eigen willetje dat niet noodzakelijkerwijs hetzelfde is als dat van zijn ouders.
Hoe dan? Door je zijn/haar wil op te leggen en jouw voorwaarden categoriek te weigeren. Dat leidt vanzelfsprekend tot vuurwerk ... Met "Nee!", "Niet jij ..." of "Ikke doen", neemt je baby zelf de touwtjes in handen. Je kind deelt je op zijn/haar manier een nieuw, fundamenteel besef mee: ik ben (met andere woorden: ik ben jou niet). Omdat je kindje nog geen subtiel taalgebruik kan hanteren, uit het zijn/haar persoonlijkheid door zich met jou te meten. 

Deze voortdurende tegenspraak is ook een manier waarop je baby de eerste frustraties uit. En meestal verloopt dat niet van een leien dakje! Je mag er echter niet aan toegeven en niet ingaan op al zijn wensen en eisen. Frustratie stelt grenzen aan wat wel of niet mogelijk is en brengt structuur in de persoonlijke ontwikkeling van je kind. Het is een noodzakelijke fase om te voorkomen dat je kind een klein tirannetje wordt en te verhinderen dat zoon- of dochterlief opgroeit tot een persoontje vol angst en met een gebrek aan zelfvertrouwen. 

De situatie meester blijven

Houden van is "nee" kunnen zeggen. Je hebt dit ongetwijfeld al gehoord van kinderspecialisten. Nu zal je echter aan den lijve ondervinden hoe moeilijk het soms is om dit vol te houden, want je geduld wordt regelmatig op de proef gesteld ... 

Blijf vooral kalm en beheerst, luister en wees vastberaden. Zo maak je duidelijk aan je kind dat het zijn/haar wensen mag uitdrukken. Je hebt oor voor je baby's boosheid, maar geeft aan dat jij beslist voor het goed van je kindje. Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. In het echte leven, na een dag hard werken en files, is het een ander paar mouwen! 
Enkele tips om gekibbel te voorkomen: 

• Weiger om de confrontatie aan te gaan: een conflict hoeft niet per se beslist te worden met een winnaar en een verliezer. Ga liever voor een win-winsituatie. 
• Geef je kapoen bijvoorbeeld de keuze indien mogelijk: "Zullen we naar het park gaan of wandelen in de buggy?". 
• Bepaal vooraf al het verloop: "Je mag nog naar deze aflevering van Bumba kijken en daarna ga je een slaapje doen". Zo geef je een omkadering met welbepaalde grenzen, waarbinnen je kind toch nog over een (kleine) speelruimte beschikt. Als je kind zich begrepen en gerespecteerd voelt, zal het op een goede manier opgroeien. 
• Probeer niet om je kind te "breken" of met harde hand te doen gehoorzamen. Dergelijke extreme reacties kunnen het gevoel van eigenwaarde van je spruit aantasten. Als ouder hoef je niet koste wat kost je kind "af te richten". Natuurlijk heb jij de macht in handen. Maar dit gezag staat ten dienste van een harmonieuze ontwikkeling en het ontluiken van zijn persoonlijkheid. Je moet een goed evenwicht vinden tussen liefde, aanmoediging en bescherming en eisen, frustratie en straf. Niemand heeft ooit gezegd dat ouder zijn een fluitje van een cent is ... 

Wat moet ik doen als mijn baby op het punt staat om uit te barsten? 

Als je de bui voelt hangen, moet je zorgen voor afleiding. Praat over iets anders ("weet je, oma komt deze namiddag om met je te spelen"), stel een alternatief voor ("je hebt al drie poppen. In plaats van er nog eentje te kopen, kan je misschien beter een theeservies nemen zodat ze samen kunnen eten?"). 

De woedeaanval barst los: wacht een paar minuten tot het passeert. Andere mogelijkheid: breng je kind naar zijn/haar kamer zodat het alleen zijn/haar woede kan afreageren. Een woedeaanval wordt gevoed door de reacties van de aanwezigen. Zonder publiek heeft het niet veel zin meer. Ga vervolgens vragen of hij/zij uitgeraasd is. Stel misschien voor om een spelletje te spelen. Het is belangrijk dat je leert om deze woede te aanvaarden ("het is je recht, ik begrijp dat je niet blij bent"), zonder je te laten manipuleren ("ik beslis en zal je uitleggen waarom het zo moet gaan"). Het is een hele kunst! 

Een pak slaag: goed of slecht? Na allerlei pogingen te hebben ondernomen om de woede van je kind te bedaren, is een klets op de billen heel verleidelijk. Het is echter geen goede reactie. Ja, je kind zal gehoorzamen. Maar op lange termijn zal deze onderwerping aan een gewelddadige reactie het zelfbeeld van je kind beïnvloeden. Het zal geneigd zijn om een conflict op school of met een broer of zus op dezelfde manier op te lossen. De beste reactie op woede is dialogeren. 

Een must: beheer de nasleep. Vertel je kindje dat het nog steeds je oogappel is, ook als het even wat minder goed gaat!