De kleertjes van mijn baby

Eerste onzekerheid: maar wat draagt mijn kleine lieveling bij de geboorte?

In de kraamkliniek heeft een onverschillige secretaresse jou DE lijst overhandigd, een lijst die je al tien keer na elkaar hebt gelezen – acht pyjama’s, drie wollen babytruitjes, vijf paar sokjes of slofjes, drie mutsjes… – daarna heb je al je vriendinnen opgebeld die hiermee al vertrouwd zijn om dit voor je te vertalen in de taal van het gezond verstand. En daar werd alles nog erger: “koop NOOIT iets in een geboortemaat”, “koop NIETS van 1 maand”, “koop alleen maar in 3 maanden”, “GEEN wol”, “GEEN synthetische stoffen”. 
En op een mooie dag zwicht je dan toch voor de verleiding van het winkelen. Als je weer thuis bent en de buit op het bed uitspreidt, maakt het je duizelig als je dat kleine pyjamaatje, de minibody's en dat muizenmutsje ziet. Plots zie je jouw kleine schat voor je, zo fragiel en zo fijn, in die kleine kleertjes.

Van de oudheid tot de XXe eeuw werden de baby’s ingebakerd.

Jouw baby heeft geluk: hij zal het windsel niet kennen dat hele generaties in een keurslijf heeft gedwongen. Lange tijd was het een echte dwang: met de benen uitgestrekt en de armen langsheen het lichaam geplakt werd de zuigeling in een luier en windsels gewikkeld die hem volledig onbeweeglijk maakten. Het hoofdje werd goed recht gehouden met een krappe muts zodat hij het niet kon draaien. 
Aan de oorsprong van deze praktijk ligt de bekommernis om je baby goed warm te houden, hem te beschermen tegen ziektes, maar vooral de overtuiging dat zijn nog slappe en vormeloze lichaam verstevigd moet worden zodat hij goed kan groeien. Met zijn opgetrokken armpjes en beentjes, zijn hoofdje dat heen en weer slingert en zijn flexibele rugje wordt de pasgeborene als zeer onvolmaakt beschouwd. Om er als een mens uit te zien, moet hij dus worden rechtgezet en vorm krijgen. 
Pas in de eeuw van de verlichting, in de XVIIIe eeuw, hebben bepaalde artsen aan de alarmbel getrokken. Traag maar zeker kwam de beweging op gang om de baby's te bevrijden. En de weg naar onze fantastische babyuitzet was geplaveid ... 

Kleurtjes voor baby’s: een recente uitvinding

Baby’s mochten vroeger geen kleurtjes dragen. Hun kledij werd gemaakt uit stukken stof met neutrale tinten. Met uitzondering van de linten en biezen die rood waren, de kleur van het bloed, de kleur van het leven: symbolen om de kwetsbare vroege kinderjaren te beschermen. 
Toen de babyuitzet in de XIXe eeuw zijn intrede deed, werden de codes van kledij voor vrouwen overgenomen. Op sepiafoto’s zijn alle baby’s van in het begin van de eeuw gekleed in lange witte jurken met kant. De jongetjes hebben lang haar en dragen linten, ze zijn niet te onderscheiden van de meisjes. Na de heerschappij van het wit, de kleur van de onschuld, vieren roze en blauw hoogtij in de jaren 30. Eindelijk worden voor baby’s kleertjes gebreid die soepel en comfortabel zijn, zoals babytruitjes en speelpakjes. Kan je het je inbeelden dat prinses Grace van Monaco in 1957 een minischandaal heeft ontketend toen ze haar dochtertje Caroline in het strogeel had gekleed? 

Je baby kleden, is hem ook beschermen …

Vaak heb je een lievelingsdekentje om één en daarna twee kinderen in te wikkelen… Het gebeurt zelfs dat we truitjes met rijstkorrelsteek erven die dertig jaar geleden door onze eigen moeder zijn gebreid. De kleertjes van onze baby’s zijn doorspekt met herinneringen en beschermen hen, en zijn dus allesbehalve enkel maar mode en eendagsvliegen. 
In Bolivia weven de moeders voor elk kind een faja, een riem die de luier van de baby samenhoudt, in een kleur naar keuze: rood voor geluk, groen voor een overvloedige oogst en vruchtbaarheid. De beschermende faja, die dient om het lichaam te ondersteunen en te versterken, is een uniek en persoonlijk voorwerp dat elk individu vergezelt van de geboorte tot de dood. Tieners dragen de riem rond het middel, de mannen rollen hem op de buik op als ze moeilijke werkzaamheden uitvoeren en jonge vrouwen wikkelen hem rond hun buik als ze zwanger zijn.