Ziezo, ik begrijp de babytaal... bijna!

Lachen, huilen, baah... Als de baby met mij communiceert, begrijp ik bijna alles! Ik heb het een aantal keren mis gehad (nogmaals de fles geven denkende dat hij honger heeft, hem aan het lachen brengen en aanmoedigen net voordat hij naar bed moet, stoppen met vloeken en mezelf dwingen om "potverdorie" te zeggen...) voordat ik begreep dat er een wederzijdse interactie is en dat het allemaal met taal te maken heeft. Zowel een ontdekking voor hem als voor mij! En zo heb ik de verlangens van mijn baby leren ontcijferen!

Jouw baby huilt, heeft hij pijn?

In het begin kon ik geen onderscheid maken tussen de verschillende soorten tranen. Nu beheers ik de babytaal: vermoeidheid, honger of angst als het donker wordt, ik weet wat hij bedoelt. Ik weet zelfs wat ik moet doen om hem tot rust te brengen: ik vertel hem hoe ik de dag heb doorgebracht en over mijn collega's, zijn veelbelovende toekomst, de laatste voetbalwedstrijd.

Om hem tot rust te brengen, heb ik zo mijn eigen manieren: ik ga een stukje met hem wandelen in de wandelwagen of ik hou hem dicht tegen me aan in mijn armen, het werkt altijd!

Omdat ik een voorbeeldige echtgenoot ben, hecht ook veel waarde aan de taakverdeling. Wie staat er midden in de nacht op voor een enge nachtmerrie? Papa! Alhoewel ik moet toegeven dat ik mijn baby soms niet hoor huilen.

De baby lacht, ik heb geweldig veel humor

Toen hij glimlachte, dat waren de eerste mooiste momenten die ik samen met hem heb gedeeld. De engelenlach, de samenzweerderige glimlach, de ondeugende glimlach ... En dan vanaf ongeveer 4 maanden: de schaterlach!

Ik heb de perfecte trucjes om hem te laten lachen: gekke gezichten trekken, kusjes op zijn lichaam alsof ik hem wil opeten en soms op een belachelijke manier een liedje zingen terwijl ik mijn handen heen en weer zwaai. Soms doe ik alsof ik met de handpoppen speel, met mijn vinger over zijn lijfje lopen en in zijn nekje kietelen, kiekeboe achter een handdoek, minstens 5 keer achter elkaar... En soms nog vaker als hij erom blijft lachen. En meestal wordt hij eerder moe dan ik ;-)

Mijn baby en ik, we begrijpen elkaar!

Ik praatte al tegen mijn baby toen hij nog in de buik van zijn moeder was en ik doe dat vandaag nog steeds. Als ik met de rammelaar speel, vertel ik over de rammelaar, als ik zijn sokjes aantrek, vertel ik over zijn sokjes. Mijn stem stimuleert hem en juist daarom praat ik de hele tijd met hem. Hij begrijpt mij en ik begrijp hem ook.

De verschillende taalfasen ken ik nu ook: brabbelen, gelaatsuitdrukkingen, de eerste woordjes, de eerste zinnen. Ik zal de eerste keer dat hij "papa" zei nooit vergeten. Ik moest zelfs een traantje laten.

Daarna komt de "nee"-fase: en net zoals alle andere ouders konden wij daar niet aan ontsnappen. Ik heb hem duidelijk gemaakt dat ik de baas ben! Goed, ik heb het geprobeerd …

Omdat ik een voorbeeld voor hem ben en hij alles nadoet, maak ik daar gebruik van om hem zinnetjes te leren. Wat ben ik fier als hij ze in het openbaar herhaalt: "Bravo Rode Duivels!" (je bent supporter of niet) of "Zelfs de grootste boom was ooit een zaadje" (een citaat van Lao Tseu is altijd handig!).