Niets is zo gemakkelijk als andermans kinderen opvoeden

Nog voor het ouderschap bij ons komt aankloppen, zijn we allemaal gepromoveerd tot specialisten ter zake. En dan nog met onderscheiding. We geven niet mis te verstaan advies. Alsof we echt weten waar we het over hebben. We beoordelen het gedrag van de kinderen om ons heen, altijd in de overtuiging dat onze eigen kinderen zich anders zouden gedragen, beter uiteraard. We nagelen anderen  aan de schandpaal voor hun opvoedingsmethoden. Waarbij vaak het spreekwoordelijke "Oh... was dat mijn kind geweest..." komt bovendrijven. En dat alles omdat, zoals we maar al te goed weten, niets zo makkelijk is als andermans kinderen opvoeden.

Nog voor we ouders zijn geworden, weten we het allemaal het beste. Pas nadat we zélf ouders zijn geworden, komt de onzekerheid als een pletwals over ons heen. Een onzekerheid die je niet gemakkelijk te boven komt.

Opeens is al die voorkennis weg. Alles wat we vanzelfsprekend beschouwden, alles wat zo voor de hand leek te liggen, zo gemakkelijk en zo intuïtief, gaat overboord. Wat we wisten, en het verdient herhaling, gold dus voor andermans kinderen.

Maar... onze zoon blijkt dus ook zo'n slechte slaper te zijn. En het komt niet van de koude, warmte, honger, buikkrampen of tandjes. En onze zoon blijkt dus ook niet te willen eten. Het is nochtans niet dat de soep te dik of te vloeibaar is of te zoutig of net niet. Onze zoon blijkt dus ook altijd een antwoord klaar te hebben. Het is nochtans niet dat hij thuis of op school geen goede opvoeding krijgt. In feite is het ouderschap totaal niet wat we anderen erover wisten te vertellen. Je realiseert je dat alle theorieën die je deskundig hebt verkondigd in het echte leven gewoon niet werken.

Te lang kregen we de verhalen over de mooie kant van het ouderschap te horen. Wat een pure vreugde het is om thuis een baby te hebben, een gezin te zien groeien. De nobele missie om een nieuw wezen op deze wereld te zetten, een kind groot te brengen en hem of haar onze beste waarden mee te geven. Niets bereidde ons voor op de rest. Dat kwam amper aan bod. Het ongemak dat een zwangerschap voor zoveel vrouwen met zich meebrengt, de niet altijd even gemakkelijke of charmante bevallingen, de postnatale depressies, de veranderingen en de druk die een baby met zich meebrengt voor een relatie, het slaaptekort, het korte lontje en al die andere dingen waar we niet eens van droomden.

Toen kwam ook nog eens de stortvloed aan informatie. Met de explosieve groei van de digitale wereld had iedereen ineens een platform om zijn mening te delen, vaak op een hyperrealistische manier. Plots waren daar fora voor mama's en papa's, Facebook-groepen, moederschapsblogs, noem maar op. Alle klachten en uitgesproken meningen werden zo nog versterkt en nog maar eens gedeeld. En zo ook de donkere kant van het ouderschap. Kinderen grootbrengen is dan tóch best wel moeilijk. En je kan je best wel alleen voelen met een kind in je armen. En een baby kan een koppel uiteindelijk verder uit elkaar drijven. Je kan niet eens genieten van een rustig bad, laat staan dat je nog maar de helft kan doen van wat je had gepland of erg graag had willen doen tijdens je moederschapsverlof. En alles wat zo'n voor de hand liggende oplossing leek voor andermans kinderen lijkt voor ons kind niet te werken. Waarna je beseft dat je eigenlijk helemaal niets weet.

Geen ervaring die je zo nederig maakt als de geboorte van een kind. Het dwingt ons om de beperkte grenzen van onze kennis te erkennen en te beseffen dat we vaak beter alleen op die erg onbetrouwbare parameter afgaan: ons buikgevoel. Opeens is het niet zo belangrijk dat we al die aanbevolen literatuur hebben gelezen, al die documentaires hebben gezien en alle cursussen en lezingen - die we verwacht worden te volgen - hebben bijgewoond. Een kind - elk kind - zet je telkens opnieuw op je plaats, verrast je op nieuwe manieren en herinnert ons voortdurend aan die momenten waarop je ouders zeiden "als je ooit kinderen hebt, zal je het wel begrijpen".

Pauline, mama van Rosa.